In de Hellenistische periode, meer dan vijfhonderd jaar na haar dood, werden haar gedichten door Alexandrijnse bibliothecarissen ingedeeld naar metro en thema. Zo ontstond een omvangrijk werk van tien boeken (negen lengtes en één boek met huwelijksgedichten). Van dit omvangrijke werk zijn slechts enkele fragmenten bewaard gebleven, tot voor kort veelal in citaten van andere auteurs. De laatste overblijfselen, waarschijnlijk kopieën van verloren papyri, dateren uit de zesde en zevende eeuw na Christus.

Sappho's poëzie verdween uiteindelijk helemaal rond het begin van de middeleeuwen. Vanaf dat moment begon de legende te circuleren dat de eerste christenen ervoor hadden gezorgd dat het werk van Sapfó volledig werd vernietigd. Dit wordt gedeeltelijk verklaard door het feit dat de kerk, die in de middeleeuwen de belangrijkste bron van wetenschappelijke en culturele continuïteit was, niet veel aandacht schonk aan Sappho's lesbische reputatie, en daarom werd haar werk niet meer gekopieerd.

Vooral tijdens de Renaissance werd deze legende verdiept door verschillende humanisten, zoals Joseph Scaliger (16e eeuw). Hij beweerde dat alle oude poëzie was verbrand door paus Gregorius VII. in 1073.

Met andere woorden, het is niet juist om de kerk als hoofdschuldige aan te wijzen, maar ook niet helemaal verkeerd. In de Middeleeuwen was er weinig belangstelling voor het kopiëren van Griekse teksten, waaronder Sappho. De kloosters hadden een monopolie op de overdracht van teksten en kopieerden voornamelijk Latijnse teksten, zodat Griekse werken niet of onvoldoende werden overgedragen. Heidense auteurs werden ook veel minder gelezen dan christelijke.

Classica Margaret Williamson noemt nog twee andere oorzaken die hebben bijgedragen aan het verlies van de overdracht van Sapfó's werk. Aan de ene kant was het in de Byzantijnse periode in de mode om alleen in de Attische taal te schrijven, en alle andere Griekse dialecten, inclusief het Sapfóin Aeolian, werden uit de geschreven cultuur verdreven. Bovendien werd de Eolische taal als zeer moeilijk beschouwd, wat de aantrekkelijkheid van het lezen en kopiëren van Sapfó verder verminderde. Sapfó werd soms in sommige werken opgenomen om enkele uitzonderlijke grammaticale constructies of woorden uit te leggen, [14] maar dankzij deze auteurs overleefde Sapfó indirect.

Anderzijds verspreidde de retoriek zich in dezelfde periode, waardoor de poëzie steeds meer op de achtergrond raakte. Poëzie werd alleen onderwezen als een retorische oefening.

In de twintigste eeuw was er echter een grote uitbreiding van haar werk in de vorm van papyrusvondsten in Egypte. Zo is fragment 2 uitgebreid van twee door Hermogen geciteerde afzonderlijke verzen tot drie hele strofen (en lijkt nu op een paar woorden na compleet te zijn).

Op dit moment is er slechts één volledig gedicht, dat het openingsgedicht was van haar verzamelde werk en als zodanig volledig werd geciteerd door een Hellenistische literatuurwetenschapper, en ongeveer tien bijna volledige gedichten. De rest van de fragmenten, waarvan er 200, zijn papyrusfragmenten of citaten van andere auteurs (van ongeveer drie regels tot soms maximaal één woord). In totaal zijn maximaal 60 fragmenten van twee of meer rijen bewaard gebleven.

In de 18e eeuw betekende "sappho" een vrouw die orale seks beoefende (met een man). In de memoires van Casanov vinden we de term "Une vraie Sappho" ("echte Sapfo").